تحقیق در مورد کنایه چیست

تحقیق در مورد کنایه چیست؟

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

دسته بندی : وورد

نوع فایل : .docx ( قابل ویرایش و آماده پرینت )

تعداد صفحه : 35 صفحه

قسمتی از متن .docx :

‏مقدمه:

‏کنایه یکی از زیباترین و دقیق ترین اسلوب‏های هنری گفتار و رساتر از حقیقت است، زیرا در کنایه ذهن انسان از ملزوم به لازم منتقل می‏شود و با نوعی دلیل همراه می‏شود. کنایه از مهمترین شگردهای زیبا آفرینی در شعل و از طبیعی ترین راه‏های بیان است که در آیات قرآنی، اعتقادات پیشینیان، آداب و رسوم اجتماعی، گفتار عامه، امثال و حکم، تقاضا، انتقاد و در شعر، بخصوص در انواع هجو، نمونه‏های بسیاری از اسعتمال کنایه را می‏توان یافت.

‏در این ‏ رساله‏ با توجه به تاریک و مبهم بودن مرز میان کنایه، استعاره، و مجاز در کتب بلاغی، تمام‏ی‏ مباحث علم بیان را می‏توان از نگای دیگر در دو حوزه حقیقت و مجاز جای داد؛ اگر تشبیه در گستره حقیقت و استعاره در پهنه مجاز قرار داشته باشد، کنایه در هر دو میدان می‏تواند جای گیرد. کنایه مانند استعاره از حوزه حقیقت به مجاز راه می‏یابد با این تفاوت که معین حقیقی خود را نیز حفظ می‏کند، به گونه‏ای که بزرگان بلاغت نیز بر این باورند که اراده معنای حقیقی در کنایه جایز است. بنابراین می‏‏توان گفت کنایه نه حقیقت صرف است نه مجاز صرف بلکه برزخی است مابین حقیقت و مجاز و یکی از عوامل مهم زیبا آفرینی در کلام ادبی، اصولا در کنایه، کلام یکی است اما دو معنی از آن بر می‏آید. کنایه چون کیمیایی است که مس زبان عادی را به زر شعل مبدل می‏سازد.

‏سخن زمانی جنبه هنری- ادبی به خود می‏گیرد که به صورت غیر مستقیم بیان شود. دانشی که شاعر و هنرمند به کمک آن می‏تواند معنای واحدی را به شیوه‏های گوناگون ادا کند، بین نام دارد که صور خیال را می‏سازد. اصولاً این شگرد‏ها و ترفند‏های زیبا آفرینی هستند که زبان عادی، روزمره و تکراری را به زبان برجسته شعر و ادب مبدل می‏سازد؛ یکی از این شگرد‏ها و صور خیال، کنایه است که از طبیعی ترین راه‏های بیان به شمار می‏رود و در آن، گویی نویسنده و گوینده از منطق عادی گفتار گریزان است و چنین حرکتی، که خلاف جهت عادت است، تأثیر سخت از زیاد و لذت بخش می‏سازد به گونه که متقدمین علمای بلاغت، کنایه را ترک تصریح به چیزی نامیده و می‏گویند: کنایه رساتر از تصریح است ‏«الکنایه ابلغ من التصریح»

‏ ‏ (مطول، ص 375).

‏بیان مستقیم، روشن و صریح اندیشه و معنی، نه تنها ذهن را به تأمل و تفکر وا نمی‏دارد بلکه باعث سستی، کندی و تنبلی ذهن می‏شود؛ چنین سخنی زیبا و لذت بخش نیست و گاه باعث تنفر خواننده می‏شود، به گونه‏ای که تمایلی برای پیگیری آن اندیشه نخواهد داشت. به زبانی دیگر، سخن ساده و مبتذل، ارزش فکر کردن ندارد، در حالی که بیان مطلب به صورت پوشیده و دور از ذهن، در خدمت به اعتبار زیبایی‏هایی که دارد مورد نقد و بررسی سخن سنجان قرار گیرد و از این جهت کنایه، بیشترین خدمت را به زبان و بیان می‏کند، زیرا از زبانی ساده، عادی و روز مره، زبانی هنری و بدیع و شگفت انگیز می‏سازد.

‏تعریف ‏کنایه ‏:‏

‏کنایه در لغت به معنی پوشیده سخت گفتن است و در اصطلاح، سخنی است که دارای دو مغنی نزدیک (حقیقی) و دور (مجازی) باشد، به طوری که این دو معنی، لازم و ملزوم یکدیگر باشند، تا شخص با ندگی تأمل معنی دوم را که لازمه معنی اول است، درک کند. سکاکی کنایه را آوردن لفظی می‏داند که غرض از آن، لازم معنایدیگر است با جواز اراده لازم آن معنی (مفتاح العلوم، ص 870).

‏کنایه یکی از لطیف ترین و دقیق ترین اسلوب های بلاغت و رساتر از صراحت است، زیرا ذهن انسان را از ملزوم و لازم منتقل می‏کند.

‏غرض از کنایه: کنایه یا به خاطر احترام به مخاطب بوده، یا برای ایجاد ابهام در شنوندگان است، یا برای شکتس دشمن بدون بجا گذاشتن راه نفوذ و یا برای منزه داشنت گوش از خبری که زا شنیدن ابا دارد و یا برای و یا برای اغراض و لطایف بلاغی دیگر است. (جواهل البلاغه، ص 306).

‏از لحاظ روانی، بیان کنایی، نوعی فعالیت ذهنی را به منظور کشف معانی نهفته در سخن سبب می‏شود که به ادب و رعایت حد سخن نزدیکتر است و گویای ظرافت طبع و نکته دانی و لطف ذوق گوینده به شمار می‏آید.

‏دیدگاه‏ها

‏فرّا (متوفای 207 هجری) در کتاب «معنای القرآن» در خصوص کنایه چنین می‏گوید: